Radioactive Lullabies

Derinliği seviyorum ben.
Suda da, akılda da, insanda da. Ama olur ya derinliğe giderken, oraya girerken hep ufakta olsa bir korku olur insanın içinde.
Aklın da derini, suyun da derini, insanın da derini hep bi irkilme sunar bana. Ama bilirim ki sığlıkta durup ayağıma batan taşların acısını hep hissetmektense, derinliğin bana verdiği uçma hissinin mutluluğu da, ağırlığı da, beni hafifletmesi de...
-boş ver bitmesin cümle-
Evet işte ben bu derinliği seviyorum.
Yine de hepimiz biliyoruz, derinliğe varabilmek için o taşlara basmak, onları hissetmek zorundayız. - Yawşaklaşmadan belirtmek gerek burda ; No Pain No Gain Beybe-
Derinliğin verdiği hazzı hiç bir şeye değişmem ben, içine girdiğimde bile kendi sesimi de en derinden duyarım ki bu da kendimi bulmamı sağlar.
- Ha kendimi bulunca kendimden kaçar mıyım? Hiç bilmiyorum.-
Arada bi yüzeye çıkmak lazım, ama yine yine yine büyük bi kısmın derinlikte kalır =) Yine uçabilirsin, yine çok büyük bi ağırlıkla hafiflersin. Korku yine olsun, olsun ki o derinlikten çıkmaya gücün yetmesin, kaybetmemek için de elinden gelen ne varsa yap.

Bazıları derinliğe ulaşamadan kıyıdan döner, ı ıh yapmayın öyle. Korkmadan devam edin de demiyorum, korkarak devam edin =) Ama güvenerek =)

Hah! Ne sandın bebeyim, bunların hepsini yapıyorum ben.

Derinliğe aşığım.
Rengine de.
=)


Suyla bi buluşimde, gelim.

adios.

-N-