20 Ağustos 2010 Cuma § 4

Annem benim ergenlik dönemimden beri bana beddua etmek ile görevlendirilmiş bir insancağızdır. Ve sanırım bedduaları tutuyo yavaştan.
Muhtemelen ya ömür boyu yalnız kalıcam ya da benim ağzıma sıçıcak bi koca ve evlada sahip olup delircem.
Olm ben sanırım depresyondayım lan. Etrafımdaki kimseye nazım geçmiyo. Bu nası bi acı bişi biliyo musun? İçimi acıtan şeyi hiç bi şekilde dışarı atamıyorum. Attığım zaman karşıma gelen tepki ya "saçmalıyosun ya ufff" oluyo ya "sen hakettin bunu çekiceksin umursanıcak bişi değil" oluyo ya da " bunları yaşamak zorundasın yapcak bişi yok" oluyo. yani istediği kadar saçma bişi olsun ben bunu neden paylaşamıyorum kimseyle ve neden bir tek allahın kulu da beni rahatlatmaya çalışmıyo? Lan nolur sanki?!
Yemin ederim bıktım.
Kendimden de bıktım, yaşadığım hayattan da bıktım. Biliyorum 4 4lük bi kişiliğim yok ama en azından daha iyisini hakediyorumdur heralde ya. O-kadar-da kötü bi insan değilimdir muhtemelen.
Yok:

What's this?

You are currently reading at Radioactive Lullabies.

meta

  • Author: Elizaphelia©
  • Comments: 4 Comments

§ 4 Response to “ ”

Yorum Gönder