25 Ağustos 2010 Çarşamba § 2

Dün akşam ortada hiç sebep yokken gözlerim şişinceye kadar ağladım. Düşünüyorum ne sebep olabilir diye. Sanırım milyonlarca sebebim var ama ben o kalabalıkta bir tanesini bile zor seçiyorum. Belki de şımarıklık sadece yaptığım ama yapcak bişi yok sonuçta başımın ağrımasına ve gözlerimin şişmesine sebep oldum. Ha ağlamamdan sonra adeta "Sen boşu buşuna ağlarmısın al sana ağlanıcak bi sebep" dedi muhtemelen biri falan we gerçekten üzülmemi sağlayan bişi oldu. Lan o zamanda mal gibi sustum. Öyle salak gibi düşünüyorum durduğum yerde. Hayır, tabiki yine çok üzüldüm, yine için sıkıştı falan ama tepkim ilginçti.

Şöyle bişey sanırım; içime atmamam gereken şeyleri susup atıyorum, ses çıkarılmıcak şeylerde de rahatça öyle mala bağlayıp ağlıyorum.
Bi bokluk var dimi?

Yani şöyle okuyunca da bi yerde bi hata var, göze batan bişi. Doğru olanı mı bu değil mi bilemedim.

Çok üzülüyorum. Bu huyumdan hoşlanmıyorum. Ölücek kadar üzülüyorum, kendime zarar oluyo sonra. Çok düşünüyorum. Düşünürken belli etmemeye çalışıyorum ama hareketlerim yavaşladığından mütevellit anlaşılıyo tabi. Sonra sorular sorular aklımdaki sorular at bunları bi kenara çünkü karşımdaki yeterdi bana. Olm İsmail YK mı? Sıçırtılandığım resmidir. Allahtan beni beğeneni ben ben beğenmem gibi zurnalık bi alıntısından yararlanmadım.
Evet, vahim.

What's this?

You are currently reading at Radioactive Lullabies.

meta

§ 2 Response to “ ”